Rozdział pierwszy.

     Siedzieliśmy na sofie oglądając telewizję. Czułam się dość niezręcznie. Nadal obwiniałam się o to co się wydarzyło kilka tygodni temu. Przecież to ja spowodowałam jego zmianę, przecież to ja dałam mu nadzieję - no bo tego chciałam, prawda?
     Czułam na sobie jego wzrok. Mimo, że leciał jego ulubiony program miałam wrażenie, że większą część swojej uwagi poświęca właśnie mi. Jego wzrok mnie peszył. Sprawiał, że miałam ochotę zapaść się pod ziemie i nigdy nie wyłaniać na powierzchnię.

     Zbliżała się pora obiadowa więc razem z mamą zaczęła przygotowania do posiłku. Kiedy wszystko było już gotowe zajęłam swoje standardowe miejsce czekając. Justin usiadł na wprost mnie co w jakiś sposób zaczęło mi przeszkadzać - przecież nigdy nie zwracałam na to uwagi, nawet to lubiłam, a teraz? Teraz chciałabym aby zniknął z mojego punktu widzenia. 

     Zaczęłam jeść i czułam na sobie wzrok bruneta. Denerwowało mnie to, a zarazem krępowało. Jego wzrok wydawał się taki przeszywający. Wręcz palił moją skórę. Zdenerwowana gwałtownie wstałam od stołu w międzyczasie dziękując za obiad. Wyniosłam swój talerz do kuchni i skierowałam się w stronę swojego pokoju.

     Siedziałam przy biurku patrząc w okno. Chociaż kochałam Justina wiedziałam, że zrobiłam duży błąd. Nigdy nie powinnam dopuścić do takiej sytuacji, nigdy nie powinna mieć miejsca. Co powiedzą rodzice gdy się o tym dowiedzą? Co powiedzą znajomi? Co powiedzą ludzie? Może i nie patrzy się na to co mówią inni ale przecież bycie z własnym bratem lub innym członkiem rodziny jest karalne. Nie można darzyć miłością tych, których się chce kochać - po prostu nie można. 

     Usłyszałam dźwięk otwieranych drzwi, a chwilę później poczułam obecność drugiej osoby. Doskonale wiedziałam, że to on. Czułam to - jego perfumy miały intensywny i charakterystyczny zapach. Poderwałam się na nogi stając na wprost niego. 

- Czy chcesz ze mną porozmawiać? - zapytał patrząc prosto w moje oczy, które w tym momencie nie wyrażały żadnych uczuć. 

- Wyjdź z mojego pokoju.. po prostu zapomnij. Nie chciałam tego. Przepraszam to był impuls. Ja.. - przerwał mi przykładając palec wskazujący do moich ust.

- Nie masz za co przepraszać. - odparł uśmiechając się lekko. Kiedy zabrał dłoń miałam nadzieję, że wyjdzie ale myliłam się. Chwycił mnie za biodra przysuwając do siebie po czym złączył nasze usta w namiętnym pocałunku. Kiedy się odsunął wyszedł - tak po prostu, bez słowa. 

     Nie czułam się komfortowo z myślą, że zakochałam się we własnym bracie. Codziennie powtarzałam sobie, że to złe, że tak nie powinnam, że będę cierpiała jeśli ktoś się o tym dowie, ale za wszelką cenę tego pragnęłam. Byłam głupia - najwidoczniej jeszcze nie docierały do mnie konsekwencje popełnionego czynu. Ale wiedziałam jedno - muszę go unikać, jak ognia. Może jeszcze wszystko da się naprawić.

     Kroiłam właśnie jabłko kiedy obok mnie pojawiła się matka. 

- Kochanie postanowiłam, że wyjedziemy na weekend nad jezioro. Dawno nie spędzaliśmy czasu we czwórkę więc fajnie będzie oderwać się od rzeczywistości chociaż na trochę.. - rzekła kładąc rękę na moim ramieniu.

- Co? Ale kiedy? - zapytałam zdziwiona przenosząc na nią wzrok. Tak się zagapiłam, że skaleczyłam sobie palca robiąc dość głęboką ranę. - Cholera! - syknęłam podchodząc do zlewu. 

- Justin pomóż siostrze ja muszę wyjść! - krzyknęła moja rodzicielka po czym opuściła dom olewając moje wcześniej zadane pytanie. Justin pojawił się w natychmiastowym tempie wyciągając moją rękę spod strumienia wody. 

- Uuu nie ciekawie to wygląda. - rzekł przenosząc wzrok z mojego palca na moją twarz.

- Co ty nie powiesz? - odparłam sarkastycznie. Chciałam wyrwać rękę z jego uścisku ale trzymał zbyt mocno. 

- Trzeba to owinąć. - dodał w ogóle nie przejmując się moim tonem po czym z szafki wyjął plastry i wodę utlenioną. - Będzie szczypać. - ostrzegł mnie po czym polał ranę a ja myślałam, że zaraz odgryzę sobie wargę. Piekło niemiłosiernie. - Ostrzegałem. - dopowiedział przyklejając plaster. Kiedy schował wszystko na swoje miejsce odwrócił się w moją stronę chcąc mnie pocałować ale wymknęłam się biegnąc do ogrodu.
     Usiadłam na leżaku i wystawiłam twarz w kierunku promieni słonecznych. Uwielbiałam taką pogodę. Koiła wszystkie bóle i zmartwienia. Pozwalała mi zapomnieć o rzeczach, które w ostatnim czasie zaczęły mi tak cholernie przeszkadzać i o ludziach, których w najbliższym czasie chciałam unikać choćby na chwilę. Jeszcze ten wyjazd.. Dlaczego akurat teraz? Dlaczego w takim momencie, kiedy stosunki między Justinem a mną są takie a nie inne? To cholernie nie sprawiedliwe..
- Dlaczego się tak zachowujesz? - wzdrygnęłam się czując dłoń bruneta na swoim ramieniu. - Przecież wszystko było w porządku. Coś się zmieniło? - zapytał patrząc na moją twarz gdy usiadł na wolnym leżaku.
- Wiele się zmieniło Justin.. My się zmieniliśmy. - odparłam wzruszając ramionami. - Nie potrafię tego znieść.  Nie potrafię się z tym pogodzić.. Nie rozumiesz? Nie możemy tego kontynuować.. - dodałam prostując się.
- Skarbie.. - przerwałam mu.
- Proszę cię nie mów tak do mnie.. Mieszasz mi w głowie, a tego chcę uniknąć. - uciszyłam go. - Poza tym chyba nie pojadę na tą rodzinną wycieczkę. Nie mogę tam jechać. Chcę cię unikać ale mi na to nie pozwalasz.. - dodałam.
- Perrie sama to zaczęłaś.. Sama chciałaś "spróbować". - rzekł. Nie chciałam tego słuchać. Doskonale wiedziałam, że ma racje. To była moja wina, to ja do tego doprowadziłam. - Nie możesz wszystkie skreślić, nie w tym momencie kiedy sam zacząłem się zastanawiać ile dla mnie znaczysz, rozumiesz?
- Justin błagam cię. Utrudniamy sobie teraz życie. Oboje wiemy, że jeśli ktoś by się dowiedział nie byłoby za ciekawie. - odparłam wzdychając dość ciężko.
- Możemy to ukrywać. Możemy grać kochające się rodzeństwo i udawać, że do niczego nigdy nie doszło, ale dobrze wiesz, że tak się nie da. - powiedział cicho chwytając moją dłoń. - Nie potrafię o tym zapomnieć.. Ty też raczej nie jesteś w stanie i nawet nie chcesz. Wiedzę to w twoich oczach. - dodał.
- Och nienawidzę cię za to, że tak dobrze mnie znasz! - krzyknęłam lekko się uśmiechając po czym wstałam siadając na jego kolanach. - Wiesz, że cię kocham. - dodałam patrząc w jego brązowe oczy. Nie odpowiedział nic. Zaśmiał się tylko łącząc nasze usta. - Przestań. - odepchnęła go lekko. - Nie tutaj. Ktoś może to zobaczyć. - wyjaśniłam mu widząc jego zmieszaną minę.
     Zachowuje się jak wariatka. Najpierw sama wmawiam sobie, że to nie ma sensu, że nie powinniśmy tego robić a już po chwili zmieniam zdanie i pakuje mu się na kolana całując się z nim na otwartym terenie. Czy jestem normalna?

od autorki: no i jest rozdział pierwszy. wybaczcie mi za jego treść.. nie wiem czy można go nazwać dobrym. ja uważam, że jest ledwo przeciętny.. nowy - nie wiem kiedy.