Prolog.

     Myśleliście kiedyś o tym dlaczego rodzeństwo się kłoci? Dlaczego ciągle skaczą sobie do gardeł za wszelką cenę próbując zniszczyć sobie życie? To śmieszne! U mnie i Justina jest zupełnie inaczej. Nigdy się nie kłóciliśmy, nigdy nie skakaliśmy na siebie, nie wyzywaliśmy się. Jedno stało za drugim murem nawet jeśli czyn, który został popełniony był czymś niewybaczalnym. Po prostu byliśmy razem - zawsze, w każdej sytuacji wspierając siebie nawzajem najlepiej jak to było możliwe, najlepiej jak potrafiliśmy. Pamiętam jeden dzień, jedno wydarzenie, które zmieniło wszystko. Całe nasze relacje stały się czymś poważniejszym, czymś silniejszym. Dla ludzi z okolicy mogło to wyglądać na chorą sytuację, dla nas było to coś niesamowitego, coś czego nie powinno się lekceważyć - nie na takim poziomie. Wszystko działo się tak niespodziewanie. Jeden moment, który odmienił mój sposób patrzenia na niego. Nie był dla mnie już bratem. Zaczął znaczyć dla mnie wiele więcej. W tamtej chwili zapomniałam o bożym świecie, zapomniałam, że jesteśmy rodzeństwem, że mamy takich samych rodziców, że razem się wychowywaliśmy - zapomniałam o wszystkim. Jedna rozmowa, którą pamiętam jakby miała miejsce wczoraj. To od niej wszystko zaczęło się zmieniać...

- Tęskniłem za tobą. - szepnął mi do ucha.

- Odprowadziłeś mnie do szkoły 10 minut temu – przypomniałam mu, zarumieniona.

- To było najdłuższe 10 minut w moim życiu – westchnął.

     Po tamtych słowach spojrzałam na niego zupełnie inaczej. Nie widziałam w nim mojego przystojnego brata za którym szaleje masa dziewczyn. Widziałam w nim przystojnego chłopaka, który stał się dla mnie kimś cholernie ważnym. I nie mówię tu o stosunkach rodzinnych. Mówię o stosunku między chłopakiem i dziewczyną, o miłości, która zaczęła w nas rosnąć, o miłości, którą zaczęliśmy żywić do siebie nawzajem. Nagle poczułam potrzebę bliskości. Tej, której nie mógłby dać mi brat, tej, którą mógłby dać mi on, jako chłopak (...) Wspięłam się na palcach układając swoje dłonie na jego klatce piersiowej. Wpierw patrzyłam w jego oczy, w oczy w których kiedyś widziałam tylko radość. Teraz było w nich coś zupełnie innego, była w nich miłość. Niepewnie przybliżałam do niego swoją twarz i złożyłam na jego ustach pocałunek. Nie był to rodzinny całus w usta. Był to namiętny pocałunek, którym obdarowuje się swojego chłopak lub swoją dziewczynę. Kiedy się odsunęłam zaczęłam żałować. Czułam się winna a widok jego osoby tuż obok sprawiał, że czułam się niezręcznie... 

od autorki: no i jest prolog. matko jakie to "rodzinne". rozdział 1 nie wiem kiedy dlatego już teraz chcę życzyć wam Wesołych Świąt! no i oczywiście dziękuję Sharley Shy za pomysł, który jak zwykle mi się podoba. no i za pomoc w końcówce również. jesteś kochana! *.* DZIĘKUJĘ! + serdecznie zapraszam na bloga jej autorstwa : www.wladca-ruin-podswiadomosci.blogspot.com